یکی از پر بسامد ترین مفاهیم بیانات رهبر در این روزها، جناح مومن انقلابی و لزوم تقویت آن و حفظ روحیه ی انقلابی در مردم، به خصوص در جوانان است.
آن چیزی که بنده از واژه ی "انقلابی" می فهمم این است که فردی را انقلابی گویند که به آن چه صحیح می داند، عمل می کند. انقلابی واقعیت ها را می بیند، ولی اسیر محدودیت ها نمی شود. او سعی می کند با تمام توان، در جایی که تکلیفش اقتضا می کند، همه ی موانع را از پیش رو بردارد.
« هیچ کس را به زور نمی توان برد به بهشت! »
این جمله ای است که بار ها از زبان مردم و نیز از زبان مسئولین شنیده شده است؛ جمله ای که بار سیاسی و نیز بار عقیدتی دارد. جمله ای عامه پسند و در عین حال دو پهلو، که می تواند سنگ بنایی برای یک بحث مغالطه آمیز باشد.
این جمله از دو ساحت و منظر قابل بررسی است:
امروز بعد از ظهر، با خودم، 45 نفری به سینما رفتیم و آخرین اثر سینمایی مجید مجیدی را در سانسی شبه اختصاصی دیدیم. اثری راجع به پیامبر اسلام و دوران کودکی ایشان.
نه تخصص نقد فنی دارم و نه دلم می خواهد در آن حوزه درباره ی این فیلم فعلاً وارد شویم. فیلم جای نقد دارد.
به عنوان یک مخاطب عامی، که همین دو سه ماه پیش، فراز هایی از تاریخ اسلام را به قلم آیت الله سبحانی خوانده بودم، از فیلم لذت بردم.
صحنه های احساسی و حماسی فیلم برایم جذاب بود. چند جای فیلم اشکم جاری شد! اشک هایی از سر شوق، ناراحتی یا به وجد آمدن از عظمت.
خدا قوت به همه ی دست اندر کاران.
چند روز پیش، بعد از مدتی که دلم میخواست بخوانمش، خواندم. حدس می زدم که طوفانی باشد. همین طور بود. وقتی که در نیمه های شب میخواندمش، به هیجان آمدم. خدایا! من باید یک کار بزرگ انجام بدهم! من می توانم!
این، همان پیام امام، به مناسبت سالگرد کشتار حجاج در مکه است. همان پیام پذیرش قطعنامه، معروف به جام زهر. اما بخش اول آن مد نظرم است. عباراتش را ببینید:
بسم الله الرحمن الرحیم
بسم الله الرحمن الرحیم
والعصر، ان الانسان لفی خسر، الا الذین آمنوا و عملوا الصالحات و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر. (سوره ی مبارک عصر آیات ۱ تا ۳)
بسم الله الرحمن الرحیم
یا ایها الذین آمنوا اصبروا و صابروا و رابطوا و اتقوا الله لعلکم تفلحون. (سوره ی مبارک آل عمران/آیه ی ۲۰۰)
اون کسی که از همه کس بیشتر دوستش دارینو در نظر بگیرید؛ از نزدیکان. اونی که خیلی خاطرشو میخواید و اونم خیلی خاطرتون رو میخواد. حالا یه احتمال پردازی ساده! هر کدوم پنجاه درصد!
یا شما زودتر از اون می میرید، یا اون زودتر از شما.
( قبول کنید همزمانیش یه حالت خاصه! )
به این سادگی رد نشین. یه لحظه تامل کنید.
خب. تو حالت اول، اون اذیت میشه توی این دنیا و تو حالت دوم، شما. اون دنیا رو هم ادامه ی این دنیا بدونیم، اون وقت...
آماده ایم برای همچین لحظه هایی؟...
بسم الله الرحمن الرحیم
در این یک سالی که از طلبگی ام می گذرد، به خاطر اتفاقاتی که برایم افتاده و دیدن آن چیزهایی که در فضای حوزه با آن ها رو به رو شده ام، به این نکته پی برده ام که تدریج معجزه می کند!
بسیاری از کار هایی که دوست داریم انجام دهیم و تا حدودی هم بزرگ به نظر می رسند، با برنامه ریزی و تقسیم آن کار به بخش های خیلی کوچک و استقامت در تداوم آن، در مدت زمان مشخصی به پایان می رسد. جالب تر این جاست که اگر به این نحو عمل نکردیم، باید کلاً قید آن کار را بزنیم، چون آن را انجام نخواهیم داد!
واضح ترین مثال برای این مسئله، مطالعه ی کتاب است. فهمیده ام که برای خواندن کتاب های بزرگ، باید وقت های کوچک بگذارم. ولی البته زیاد!
اگر خدا بخواهد، می خواهم شبی ده دقیقه کتاب بخوانم. کتاب های بزرگی که همیشه قصد خواندنشان را داشته ام.
در اعمال عبادی و ورزشی و ... هم این نکته برقرار است. 10 دقیقه ورزش روزانه، بهتر از هفته ای یک برنامه ی سنگین است. روزی چند صفحه قرآن خواندن، به مراتب از ختم قرآن در مناسبت های خاص برتر است.
ان شاء الله که بتوانم به این یافته ام، عمل کنم.
