نگاه کلان تربیتی به یک قضیه ی ساده

"چندی قبل، خبری راجع به شنای دختران و پسران مهدکودکی منتشر شد."

1. در نظام اخلاقی، تربیتی و البته فقهی- حقوقی اسلام، که اتفاقاً کاملاً با هم دیگه هماهنگ هستن و به هم وابسته اند و نمیشه تفکیکشون کرد، بین ارتکاب یک فعل، با اقامه ی یک فعل و نیز اشاعه و ترویج یک فعل فرق قائل شدن. یعنی ممکنه انجام یه کاری، به تنهایی گناه نباشه، ولیوقتی حالت ترویج در جامعه به خودش بگیره، به خاطر شرایط زمانی و مکانی، گناه محسوب بشه. تشخیص این امر هم کار مرجع تقلیده. الآن مثلاً نظر آیت الله خامنه ای، راجع به موسیقی، در شرایط کنونی این مدلیه. ترویجش رو جایز نمیدونن.

2. شاید در نگاه اولیه، این فعل، یعنی شنای دختر و پسر کوچیک، جایز باشه. ولی وقتی شما بخوای نظام تربیتی بچینی، اینو نمیاری توی برنامه ت. چرا؟!... به نظرم دلیلش روشنه. خب احتمال تاثیر سوء، روی روح و روان کودک زیاده و البته عقلایی هم هست. چطور مادر حق نداره جلوی پسرش، یا خواهر جلوی برادرش، هر مدلی لباس بپوشه (یعنی به لحاظ فقهی، میتونه خیلی جاها رو نپوشونه، ولی عقل میگه بهتره بپوشونه، چون باعث اذیت و احیاناً انحراف ممکنه بشه) این هم شبیه همونه. 

تربیت خیلی ظرافت داره. این که خیلی تابلوئه به نظرم دلیلش!

حالا شاید خیلی ها نفهمن دلیل تعطیل کردنشون چیه، ولی به نظر میاد کار درستی نباشه ترویج این کار. مثل همون ترویج رقص در مهدکودک.

پ.ن.
اسلام، واسه این که اولین کلمه ای که به بچه یاد میدید کی باشه و چی باشه حرف داره. اون وقت در این مسائل مهم به نظرتون سکوت میکنه؟!
بد نیست بریم یه کم آشنا بشیم.
آیه ی قرآن داریم راجع به این که بچه، در همین سن مهد کودک، باید بهش یاد بدی که 3 وقت در روز میخواد پدر و مادرشو ببینه، باید اجازه بگیره. آیه ی 58 سوره ی نور رو ببینید.
اون وقت به همین راحتی میایم قضیه رو سیاسی می کنیم و ...

خوب نیست!

#تبیین
#دغدغه