صبر-۴

بسم الله الرحمن الرحیم

ا حسب الناس ان یترکوا ان یقولوا آمنا و هم لا یفتنون. (سوره ی مبارک عنکبوت، آیه ی ۲)

تا الآن چیز هایی روشن شد ولی هنوز به نظرم سوال اصلی جواب داده نشده است! چه طور صبر کنیم؟!... 

۱ .. همه ی کار های خوبی که ما انجام می دهیم، به شرط داشتن حسن فعلی و حسن فاعلی، از کانال افزایش ایمان ما را به مبدا هستی نزدیک می کند. این افزایش ایمان، خود عاملی می شود برای انجام کار خوب دیگر. (کار خوب تر!)

۲ .. از منظر بالا، کار های ناپسند از این جهت نهی شده اند که سبب زایل شدن ایمان انسان می شود. زایل شدن ایمان سبب سقوط در مسیر رشد می گردد.

۳ .. ایمان تنها دانستن و یا باور درونی، بدون عمل نیست. برای فهم میزان ایمان، باید به عمل نگریست. عمل، متناسب با ایمان بروز خواهد کرد و سبب خواهد شد که ایمان قبلی افزایش یابد.

۴ .. خداوند، رب عالم است. ربوبیت خدا یعنی که او صحنه ها را طوری طراحی می کند که ما تربیت بشویم. ما با اختیار خودمان، در دایره ی صحنه های طراحی شده ی توسط خدا، باید به وظیفه ی خود عمل کنیم تا مشمول تربیت خداوند بشویم و رشد پیدا کنیم. این رشد، رشد ایمانی است؛ یعنی ایمان ها را محک می زنند.

۵ .. تعاملات و رفتار های ما با دوستان و اطرافیانمان، خانواده و بستگانمان، همه در دایره ی امتحان الهی است. نعمت ها و فرصت های در اختیارمان نیز، بخش دیگری از این آزمون هاست. بیماری ها، محرومیت ها و مصیبت ها، همه و همه در این قالب، قابل تحلیل هستند. 

۶ .. ما اگر در صحنه هایی که تصمیم گیری در آن ها، در وسع ما هست و ابزارهای لازم را برای آن، در اختیار داریم، به نحو صحیح عمل بکنیم، یعنی عقلمان را به کار ببندیم، از نفسانیات دوری کنیم و به تاثیر عوامل غیبی و فوق مادی توجه داشته باشیم (از طریق دعا، توسل، مناجات و...) و به آن چه که باید عمل کنیم، باید منتظر بهترین تقدیر الهی باشیم. این تقدیر، هم مایه ی رشد و تربیت ماست و هم در حد طاقت و توان ما.

۷ .. در همه ی این موارد، ما می توانیم این تقدیر الهی را، که همان امتحان خداوند است، به دست خودمان سخت کنیم و آزمونی فراتر از توان خودمان ایجاد کنیم که واضح است نتیجه چه خواهد شد!