شرح صدری ز خدا می طلبم...

شرح صدر، نعمت ویژه ای است. نعمتی که اگر نباشد، نمی شود رشد کرد؛ نمی شود بزرگ تر شد.

در دنیایی که مملو از تزاحمات و برخورد هاست، در جایگاهی که دار ابتلائات و امتحانات است و در گذرگاهی که دستخوش سختی ها و محرومیت هاست، بدون شرح صدر، نمی توان زندگی کرد.
وقتی به خاطر اقتضائات خاصی یا به دلیل مصالحی، نمی توان به ایده آل ها رسید، پس باید توانایی تحمل شرایط و مدیریت وضع موجود را داشت. مگر اوضاع برای پیشوایان ما، بر وفق مراد بود؟!...
شرح صدر همانی است که موسای کلیم الله علیه السلام، هنگام رفتن به سوی فرعون، آن را طلب می کند. همانی است که خدای سبحان، اعطای آن را به پیامبر خاتم یادآوری می کند که: ألَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ؟...
امتحانات که سخت تر می شود، اوضاع که پیچیده تر می شود، اذیت ها و کارشکنی ها که فزونی می گیرد و نیش و کنایه ها و یا تنبلی ها و کم کاری ها افزایش می یابد، نیاز به شرح صدر هم بیشتر می شود. 
بزرگ یک مجموعه که باشی، بزرگ یک خانواده که باشی، مسئولیت کاری و یا جمعی را که داشته باشی، بدون سعه ی صدر، کاری از پیش نمی رود.
در مجموع این نعمت ویژه، خیلی مورد نیاز است؛ خصوصاً در شرایط حساس کنونی.

رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری...

#دغدغه
#حرف_دل